De uit een Haags ambtenarengezin afkomstige Bram Vermeulen ('46) maakt vooraleerst
furore als spelverdeler (de Johan Cruijffí) van het Nederlands volleybalteam.
Maar eenmaal op het hoogtepunt van de jaren zestig in swingend Amsterdam aangekomen
om psychologie te studeren stopt hij plotseling met de topsport. Van studeren
komt ook al niet veel want bij het dan nog bloeiende studentencabaret komt hij
Freek de Jonge (zie FREEK DE JONGE) tegen en vormt met hem Neerlands Hoop, het
baanbrekende theaterduo dat, in het geheel niet gehinderd door belegen cabarettradities,
al gauw de vaderlandse podia stormenderhand verovert.
Terwijl Freek de man is van de immer scherpe conférence en aller ogen op
zich gericht weet met zijn taalkunst en andere fratsen, is Bram meer de man op
de achtergrond: het klankbord van Freek in alle opzichten, de componist van het
duo en de vormgever van de voorstelling(en); opnieuw een rol als spelverdeler.
Als zijn 'bebrilde vriend' eind '79 na een twaalfenhalfjarig theaterhuwelijk de
samenwerking verbreekt, neemt Bram Vermeulen de meest logische beslissing en richt
een groep op, De Toekomst.
Van Neerlands Hoop neemt hij Jan de Hont mee, de rest van de groep is afkomstig
uit Pee Wee & The Specials, een voormalig doo-wop gezelschap uit Castricum
(elpee: Pee Wee & The Specials, Rockhouse '80). De groep kan gelijk voor de
leeuwen want uit het samenwerkingsverband met Freek heeft Bram een aantal voorstellingen
in het kader van het Holland Festival '80 overgehouden. Het wordt met de hulp
van Werktheater-actrice Olga Zuiderhoek en zangeres Rini Oudhuis (ex-Pee Wee)
een wat mavo-achtig muziektheater: De Toekomst Gaat Het Helemaal Maken. "BRAM
VERMEULEN EN DE TOEKOMST" is dan al enige tijd uit, in feite een solo-elpee
van Bram. Teksten over graffiti (Tekens Aan De Wand), een briefjeshuwelijk (Paulien),
maar vooral veel pogingen de relatie met Freek van zich af te schrijven (Paranoia,
Nooit Meer, Het Gaat Niet Over).
Op "DOE HET NIET ALLEEN" is De Toekomst al meer als groep te beluisteren:
korte, puntige nummers - het tegendeel van het lullige, minderwaardige dat de
Neder(landstalige) pop zo vaak kenmerkt. In hetzelfde jaar dat Freek voor De Komiek
met een Edison wordt bekroond, ontvangt Bram deze prijs voor "DOE HET NIET
ALLEEN". Net als de opnamen voor "TEGEN DE TIJD" zijn beÎindigd
wordt met een knallende ruzie de samenwerking tussen Bram Vermeulen en De Toekomst
verbroken. De Toekomst gaat, met uitzondering van zanger/gitarist Erik Mooijman,
door als free-lance begeleidingsband van o.m. Fay Lovsky en Jan Rot en toetsenist
Jacob Klaasse wordt allengs een van de meest gevraagde studiomuzikanten. Bram
Vermeulen verzekert zich na enige tijd van de begeleiding van De Neefjes, een
groep jonge muzikanten die dan enige tijd onder de naam Famous Painters gespeeld
hebben, aangevuld met ex Jan van de Grond-gitarist Frank Ketelaar. In korte tijd
wordt een geheel nieuw repertoire ingestudeerd en een groot aantal nummers daarvan
komt op "BRAM" terecht. De lijn van nummers als Alles Is Voor Niets
Geweest (van "DOE HET NIET ALLEEN"), Laat Me, Wedstrijd Tegen De Tijd
(van "TEGEN DE TIJD") wordt daarop voortgezet middels o.a. De Angst
en Niet Weggaan. Vermeulen is hoewel hij naar buiten toe een zeer vitalistische
indruk maakt, af en toe behoorlijk somber. De verpakking is echter wat luchtiger
geworden. De Neefjes hebben niet de bestudeerde muzikaliteit van De Toekomst.
Meer en meer tracht Vermeulen zijn persoonlijke gemoed van zich af te zingen,
al is het niet alles pessimisme wat de klok slaat. Ook deze plaat, met aparte
jury-lof voor producer Johan Visser, wordt met een Edison bekroond. Zomer '83
besluit Vermeulen de samenwerking met De Neefjes op te zeggen, nu eens niet gepaard
gaand met een pijnlijk scheidingsproces. Met drummer Edward B. Wahr (ex-Hauser
Orkater) vormt hij een duo dat met Het Leven een avondvullend muziektheaterprogramma
brengt. "Eén piano tegen één meter drums" staat
er op de affiches en het theatrale element bestaat vooral uit het opnieuw rangschikken
van hoogtepunten uit zijn inmiddels omvangrijke oeuvre, aangevuld met bestudeerde
aankondigingen en een paar komische flitsen en fratsen. Eveneens met Wahr treedt
hij op als muzikant en componist van de Werktheaterproduktie Tussen Hemel en Aarde
die zomer '84 met de Boulevard of Broken Dreams door het land reist. Ook bij latere
produkties van het illustere toneelgezelschap blijft hij als muziekmaker betrokken.
Er is zo langzamerhand sprake van een soort omgekeerd Neerlands Hoop-ideaal: popmuziek
met theater in plaats van andersom. Wahr keert per september weer terug bij de
firma Orkater (zie MUZIEKTHEATER) en Bram Vermeulen vindt in gitarist Frank Ketelaar
een nieuwe tegenpool waarmee hij onder de titel Grond in het theatercircuit zal
optreden. Voor de voorstelling schrijft hij een compleet nieuw repertoire dat
eind '85 onder dezelfde titel op de plaat verschijnt.
Bovenstaand artikel is afkomstig uit de vijfde editie van OOR's
Eerste Nederlandse Pop-encyclopedie.
Afkomstig uit OOR interactieve pop-encyclopedie, (C) 1999 SoftMACHINE Publishing
B.V. / OOR TTG.